جمع بازجو و شکنجه گران ساواک رژیم سابق در تظاهرات

توضیحات

تاریخ ایجاد در یکشنبه, 30 بهمن 1401 16:34

( ثابتی ، فراستی ، رسولی )
ذکر چند خاطره
در ایام بازجوئی سال ۱۳۵۴ ، در زندان کمیته مشترک ساواک ، نیمه شب که معمولأ رسولی پس از می گساری شبانه به بندهای زندان کمیته مشترک سر می زد ، ضمن فریاد کشیدن بر روی زندانیان سعی در ارعاب داشت ، در سلول ۶ بند ۶ ، من ادای فریاد وی را در آوردم . وی ( رسولی ) ، پرسان پرسان درب سلول ۶ ، ( که من ، ایرج واحدی پور ، محمود قهرمان ، رحیمخانی ، و حدود ۲۵ نفر دیگر وجود داشت ) ، باز کرد . من روی به محمود کردم و گفتم باید بگویم من بودم ، جون دردسر برای همه بوجود می آید . اما پاسخ رادمردانه محمود ؛ اینجا زندان سیاسی است و مسئولیت بین همه تقسیم می شود . پس من سکوت کردم . در همین حال متوجه شخص دیگری پشت سر رسولی شدم . این فرد چه کسی بود ؟ در دوران سیکل اول دبیرستان ، در خیابان آذربایجان شهر اندیمشک ، مطب دکتر عمومی ، به نام دکتر احکامی وجود داشت ، برادر همسر وی به نام ، حسن رستگار ، همکلاس من بود . وی همان کسی بود که همراه رسولی ، به عنوان بازجو و شکنجه گر به نام ( ریاحی ) ، در تیم بازجویان رسولی کار میکرد . پس از رفتن آنها ، ماجرا را به محمود گفتم . و وی افشای چهره واقعی او را برای مردم خارج از زندان لازم دانست .
خاطره دیگر ، نیمه شبی پس از باز جوئی ، من و محمود را ضمن برگرداندن به سلول و گذرندان از درب بزرگ آهنی راهرو ( که حدود نیم متر میبایست پایمان را بلند می کردیم ، و در عین حال جلوی چشممان هم بسته بود ) ، رسولی مارا از پشت محکم هل داد ، که من و محمود به زمین خوردیم . و ساق پای ما چنان زخمی شد ، که سفیدی استخوان پیدا بود . و به مادران من و محمود دشنام داد . وقتی وارد سلول شدیم . من در حالی که بر افروخته شده بودم به محمود نگاه کردم . و محمود گفت ؛ چرا ناراحتی ، اگر یک ساواکی تعریف مادران ما را بکند ، ما به مادرانمان هم باید شک کنیم . عجبا که پس از قریب نیم قرن تاریخ تکرار می شود . و در روز ۲۲ بهمن سال ۱۴۰۱ ، با تمام وجود نه فقط آنزمان را عمیقأ احساس کردم بلکه از گفتار و کردارها دیدم ، دیدم ، دیدم و شنیدم ، االبته در حال حاظر در گیر بین نوادگان خلافت چپاولگر ، جنایتکار و تجاوزگر اسلامی ، همچون ، ( خالد ابدن ولید و سعد ابن ابی وقاص) ، هستیم ، که شکنجه گران دیروزی ، تصور دستیابی به شکنجه کردن مجدد را دارند . که با تمام وجود به خدا سوگند یاد میکنم ، نه به خدای مدینه ، که مرتبتی بیشتر از یک دلال محبت نداشته ، نه حتا به خدای مورد قبول « اسپینوزا » ، خدا برابر با طبیعت ، بلکه خدای به تعبیر « هگل » انسانیت و از خود گذشتگی ، در کتاب « خدایگان و بنده » ، نه فقط هیچگونه سازشی نداشته ، بلکه هم چون گذشته ، در مقابل مظاهر جنایت و فساد دین و سلطنت سالاری به قیام قهر آمیز بر خیزم .
حسین بهادر