وحشت از تبدیل اصفهان به پایتخت جنبش اعتراضی مردم

توضیحات

تاریخ ایجاد در شنبه, 06 آذر 1400 09:26

تظاهرات و تحصن کشاورزان و مردم اصفهان در بستر خشک زاینده رود را سرانجام حکومت تاب تحمل نیآورد و نیروی انتظامی و لباس شخصی ها به تظاهر کنندگان و تحصن کنندگان یورش بردند. مشابه تظاهرات اصفهان در لرستان و چهارمحال هم ادامه دارد که شاید برای یورش به آن نیز حکومت منتظر نتیجه یورش به تظاهرات اصفهان است. بحث بحران آب، مدیریت آب، تقسیم آب، مافیای آب و ... همه به جای خود محفوظ است و تا کارگروه های منتخب مردم برای یافتن راه حل را حکومت نپذیرد، این قفل نیز مانند دیگر قفل های اقتصادی و اجتماعی باز نخواهد شد. اگر انتخابات مجلس و انتخابات ریاست جمهوری به گونه ای برگزار شده بود که نمایندگانی بعنوان سخنگویان خواسته های مردم به مجلس رفته بودند و رئیس جمهور به مردم تحمیل نمی شد و از آن مهم تر، کارشکنی های حکومت و دولت سایه علیه منتخبین مردم ادامه نمی یافت، شاید کار به اینجا نمی کشید که کشیده است. تقسیم جامعه به خودی و غیر خودی و تنگ کردن بی وقفه حلقه خودی ها و دور زدن و طرد کارشناسان باصطلاح غیر خودی نتایج خود را بیش از امروز در آینده نشان خواهد داد. مردم اصفهان و یزد و لرستان مشکل آب دارند، همچنان که مردم خوزستان و سیستان و بلوچستان دارند، اما این امر غیر قابل انکار است که مشکل آب نیز با دیگر مشکلاتی که مردم با آنها روبرو هستند در پیوند است و به همین دلیل هر تظاهراتی، به هر دلیل و در هر نقطه ایران، در اندک زمان تبدیل به تظاهراتی با شعار علیه کل سیاست های حاکم تبدیل می شود. چنان که در اصفهان و لرستان شده و در خوزستان شده بود. چنان که در هفت تپه شد، چنان که تظاهرات علیه گرانی بنزین در سال 98 در تهران و سایر شهرها شد و یا در سال 96 در 120 شهر ایران شد. بی اعتمادی مردم به حکومت و متقابلا حکومت به مردم مسیری طولانی را طی کرده تا بدینجا رسیده است که شاهدیم. حیرت آور نیست که در تمام تظاهرات و اعتراضات سالهای اخیر و از جمله همین تظاهرات اصفهان و لرستان، مردم از همان شعارهائی استفاده کردند که در انقلاب 57 استفاده کردند. حتی با جنبه های مذهبی آن و این نشان میدهد:

1- مردم بدنبال آرمان های واقعی انقلاب 57 هستند و آرمان های تقلبی که حکومت آنها را آرمان های انقلاب معرفی می کند قبول ندارند.

2- اگر به آن انقلاب و آرمان های انقلاب خیانت نشده بود، امروز مردم به هر بهانه ای علیه حکومت به خیابان نمی آمدند. آن جمعیتی که در بستر زاینده رود جمع شد، چندین و چند برابر جمعیتی است که برای نماز جمعه ها در این شهر جمع می شوند و طبیعی است که مردم برای امام جمعه ای که در برابر مردم زاینده رود است و سخنگوی حکومت، تره هم خرد نکنند. حتی یک نماینده مجلس جرات نکرد دراین روزها برود به زاینده رود تا با مردم صحبت کند. ابراهیم رئیسی و اعضای کابینه اش هم به همچنین. همه آنها میدانند که برگزیده مردم نیستند و چنانچه در میان مردم ظاهر شوند شاید عمامه بدست و گریبان دریده مجبور به فرار شوند. به این ترتیب است که باید گفت "آب" بهانه ای شد تا مردم علیه کل سیاست های حکومت و حکومتیان در زاینده رود و لرستان به خیابان بیایند. حکومت که قطعا مانند سالهای 98 و 96 ستاد بحران تشکیل داده است میداند که ادامه اعتراض مسالمت آمیز مردم در اصفهان بتدریج می رود و می رفت تا حامیان آنها در شهرهای دیگر هم به خیابانها بیایند و حتی جمعیت انبوهی برای همین حمایت به طرف اصفهان حرکت کنند. از سوی دیگر، حکومت دیگر ظرفیت یک آبان 98 دیگر را ندارد. همچنان که زندانها دیگر ظرفیت چند هزار زندانی تازه را ندارد. گرچه از هم اکنون نیز سرکوب زاینده رود به سرکوب 98 و 96 اضافه شده و هر نتیجه ای که از جنبش زاینده رود بدست آید، این خیزش نیز در تاریخ جمهوری اسلامی به ثبت خواهد رسید. از آنجا که اصفهان پایتخت نخستین حکومت شیعه (صفویه) درایران است، وحشت از تبدیل جنبش زاینده رود به جنبشی سراسری در ایران و حتی حرکت مردم از شهرهای دیگر به طرف اصفهان، عملا ایران را دارای دو پایتخت می کرد: تهران ولایت فقیه و نهادهایش، اصفهان و مردم و جنبش تحول خواهی. برخی تزلزل ها در نیروهای انتظامی و حتی بسیجی ها در روزهای گذشته در اصفهان، وحشت از شکل گیری دو پایتخت در ایران را درحکومت مرکزی تشدید کرد. یگانه اقدام عاقلانه حکومت در روزهای اخیر، پرهیز از تکرار سرکوب خونین 98 و 96 بود که می توانست و همچنان می تواند جنبه های تقابلی را میان مردم و نیروهای سرکوب بوجود آورد. صحنه هائی از این رویاروئی در بستر خشک زاینده رود بوجود آمد که فیلم های آن موجود است. در شعارهای مردم لرستان هم چنین گرایشی شنیده شد. یکسال و نیم پیش آیت الله موسوی خوئینی ها که گفته می شود تیزهوش ترین و سیاسی ترین روحانی جمهوری اسلامی است در نامه ای محترمانه به رهبر جمهوری اسلامی به او توصیه کرد که در سیاست های 3 دهه خیر تجدید نظر کند زیرا بحران در کشور جدی است. رهبر جمهوری اسلامی که همچنان به نیروی سپاه و بسیج متکی است؛ به این نامه و توصیه هم مانند موارد مشابه توجه نکرد و به کار خود ادامه داد. از روز روشن تر است که در آینده ای نزدیک با صراحت بیشتری رهبر جمهوری اسلامی از سوی روحانیون و برخی چهره های سیاسی و مذهبی خطاب قرار خواهد گرفت. همچنان که دو هفته پیش از سوی آیت الله صافی گلپایگانی مورد خطاب غیر مستقیم برای تجدید نظر در سیاست خارجی قرار گرفت. جنبش اجتماعی معمولا همین مسیر را طی می کنند و در نهایت به یک جبهه علیه "قدرت" تبدیل می شوند. شکاف در میان نیروهای نظامی و انتظامی و بسیج نیز، مانند نیروهای مسلح در هر کشور دیگری (حتی در اواخر رژیم شاه) دور از چشم انداز نیست.